Achtergronden en verspreidingsgeschiedenis van de bondingpsychotherapie

Casriel, die de ideeën achter de bondingpsychotherapie ontwikkelde en in de praktijk gebracht heeft, was een Amerikaanse psychiater uit New York. Casriel begon zijn loopbaan in 1953 als psycho‑analyticus en werkte uitsluitend met individuele patiënten. Daarnaast kwam hij, door zijn functie als psychiatrisch consulent en later als gerechtspsychiater, in  contact met de problemen van drugsverslaving. Hij werd getroffen door de enorme ellende enerzijds en het zeer geringe succes van behandeling met individuele psychotherapie anderzijds.

Op zoek naar  meer effectieve behandelingsmethoden bracht Daniel Casriel in 1962 een bezoek aan Synanon, een gemeenschap voor de behandeling van alcohol‑ en drugsverslaafden aan de westkust van de Verenigde Staten. Dit bezoek betekende een ommekeer,  zowel in Casriel’s visie op de behandeling van verslaafden, als in zijn ideeën over de gehele toegepaste psychiatrie (Casriel, 1963).  De uitgangspunten en behandelingstechnieken van Synanon spraken Casriel dermate aan, dat hij in de daaropvolgende jaren samen met anderen “Daytop Village” stichtte, een therapeutische gemeenschap voor drugsverslaafden naar het model van Synanon. Diverse therapeutische technieken werden door hem verder uitgewerkt en aangepast zodat ze eveneens toegepast konden worden in zijn (ambulante) privé‑praktijk. Door trial en error ontwikkelde Casriel zijn groepsproces stapsgewijs van een experimenteel ontwerp dat bepaalde confrontatie‑technieken en praten combineerde tot een methode die de expressie van de basis‑emoties benadrukt.

Casriel ging er van uit dat er vijf basisemoties zijn : angst, woede, verdriet, plezier en liefde. Deze emoties bestaan al bij de geboorte en zijn noodzakelijk om te overleven. Andere gevoelens ontstaan later en zijn combinaties van de basisgevoelens en door ervaringen ontstane gedachten. Door schreeuwen te gebruiken als hulpmiddel om weggestopte emoties te leren uiten, bereikt de methode zonder gebruik van veel woorden ontlading van historische emoties, stelt de persoon open voor nieuwe, gezonde positieve en integreert het therapeutische proces in een veilige situatie van een groep met een atmosfeer van acceptatie en liefde.

De effectiviteit van Casriel ‘s groepsproces werd klinisch steeds duidelijker en hij begon de theoretische basis voor het succes te onderzoeken. In het ontwikkelen van deze theorie ver­mengde hij humanistische, neo‑freudiaanse en behaviouristische ideeën met inzichten uit zijn eigen ervaringen en observaties. Het resultaat was een vanuit de praktijk gegroeide theorie over de emotionele grondslag van geestelijk welzijn, door Casriel het “New Identity Procss” genoemd.

Verspreiding van de bondingpsychotherapie
In 1966 schreef Casriel het eerste theoretische document over zijn proces, in de vorm van een voordracht voor de jaarlijkse bijeenkomst van de APA (American Psychiatric Association) en in 1972 werd een meer definitief en bijgewerkt concept van zijn proces gepubliceerd in zijn boek  “A scream away from happiness”.

In 1970 verliet Casriel “Daytop Village” om zich meer op zijn privépraktijk te kunnen richten. De door hem gestichte  therapeutische gemeenschap AREBA  (Accelerated Reeducation of Emotions, Behavior and Attitudes) in New York werd later uitgebreid met het  “Casriel Institute for Training “Casriel Institute for Treatment, Training, Education & Research” in New York. Naast residentiële en ambulante therapeutische program­ma’s bestond nu ook de mogelijkheid tot opleiding als bondingpsychotherapeut.

Naast zijn taak als psychiatrisch directeur van het “Casriel Institute” reisde Casriel vanaf 1970 gemiddeld zes maanden per jaar door de Verenigde Staten en Europa om workshops te geven en om therapeuten op te leiden.

In de zomer van 1972 gaf Casriel twee weekend workshops in Nederland, voor therapeuten.  Een aantal deelnemers besloot hem te vragen terug te komen en hen te trainen in deze methode. Uiteindelijk leidde dit tot de oprichting  door de Nederlandse en Belgische therapeuten  van de Vlaams-Nederlandse Vereniging voor Bondingpsychotherapie (later: Vereniging voor bondingpsychotherapie  ( Zie daar )

Vanaf 1973 -1976 reisde Casriel steeds vaker naar Europa. In diverse landen introduceerde hij zijn therapie. Europese psychotherapeuten bezochten zijn centrum in New York voor opleiding en langzaam maar zeker begon ook de verspreiding van het “New Identity Proces” in Europa op gang te komen. In Zweden werd een nationale vereniging voor het “Identity Identity Therapy” opgericht. Ook in België, Nederland, Zwitserland, Duitsland, Italië, Frankrijk, Portugal werden verenigingen opgericht.  Men begon op verschillende plaatsen (zowel ambulant als residentieel) met Casriel’s  therapeutisch proces te werken. De methode werd in plaats van New Identity Proces, Bondingpsychotherapie genoemd  naar het belangrijkste thema in de groepen, het werken aan omgaan met bonding, het proces van lichamelijke nabijheid bij emotionele openheid.

In de periode 1980-1982 begon Casriel’s gezondheid achteruit te gaan. Hij leed aan  Amyotro­fische Lateraal Sclerose (A.L.S.). Door zijn ziekte was hij steeds minder in staat om zijn werk te doen. Hij stierf op 7 juni 1983.

In dat zelfde jaar werd de ISNIP (International Society for the New Identity Proces) opgericht. De nationale verenigingen in de verschillende landen vormen de regionale chapters van de ISNIP. Naast de bovengenoemde landen werden ook de verenigingen voor bondingpsychotherapie in Slovenië en Argentinië opgericht. De ISNIP werd uiteindelijk de International Society for Bonding Psychotherapy (ISBP) genoemd.